Emo's labyrinth

'We achten het onmogelijk dat proost Emo zijn tocht van Wittewierum (Frisia) naar Rome, en terug naar Wittewierum (november 1211 - juli 1212) te voet heeft afgelegd.'
Op 25 januari 2022 spreek ik Ynskje Penning, schrijfster van de historische thriller Emo's labyrinth.

Pelgrimstocht

Gedreven door zijn rechtvaardigheidsgevoel, en vertrouwend op God's leiding, aanvaardt de godsvruchtige - in veel opzichten gekwelde - mens Emo in klein gezelschap zijn verre en gevaarlijke pelgrimstocht naar de Paus in Rome. Onder deels barre, winterse omstandigheden legt hij tweeduizend kilometer af door Frankrijk en Italië (Via Franciscena), en tweeduizend kilometer terug door Duitsland. 

Reconstructie

In samenwerking met de Groningse mediavist/hoogleraar Dick de Boer reconstrueerde Ynskje Penning de reis die Emo heeft ondernomen, door zelf deze reis te maken. 
Gebaseerd op tal van geschriften, documenten en dagboeken, en hun eigen ervaringen met deze reis, hebben Penning en De Boer onafhankelijk van elkaar twee boeken uitgebracht. De beide boeken zijn apart van elkaar te lezen en te bekijken, maar vormen tegelijkertijd een mooie en bijzondere aanvulling op elkaar.  

Boeken en meer

Emo's labyrinth - Spannende historische thriller van de hand van Ynskje Penning. 

Emo's reis - Reisgids voor pelgrims van de hand van prof. dr. Dick de Boer. Voorzien van tal van teksten en illustraties, waarin verleden en heden samenvloeien. 

Emo's labyrinth

In Emo's labyrinth herken je het labyrinth in het buitenportaal van de kathedraal in Lucca. Een zogenaamd vinger-labyrinth, dat bezoekers aan de kerk uitnodigt met de vinger het labyrinth te volgen, opdat je als bezoeker aandachtig de kathedraal binnen kunt treden. 

Lees ook de blog

https://roccadicodiponte.blogspot.com/2022/01/emos-reis.html

De Levensbloem weer tot leven gekomen

Levensbloem

In Codiponte is de Levensbloem weer in mijn leven teruggekeerd. Jazeker - de Levensbloem was er al. Zowel voor mijzelf, als in de cursussen mandala-tekenen die ik indertijd gaf (per slot van rekening ben ik ooit opgeleid tot lerares tekenen & textiele werkvormen). Als je je bezighoudt met het construeren van mandala's, komt de Levensbloem als vanzelf en onontkoombaar je leven binnen.
Toen het tekenen van mandala's bij mij wat naar de achtergrond ging, verdween ook de Levensbloem langzamerhand steeds meer uit mijn aandacht. 

Universeel symbool

Maar zie - in Codiponte diende de Levensbloem en haar symboliek zich aan als nooit te voren. Dit eeuwenoude, universele symbool voor groei en verbinding met alle leven kun je in Codiponte op verschillende plekken vinden. In de pieve (kerk). In deurportalen. Aan huizen. In het Madeliefje, dat je ook in Codiponte overal in de natuur vindt. 

Zesbladige Madelief

Symbool voor liefde en vruchtbaarheid
Gewijd aan de godin Freya. Mooiste van de godinnen. Symbool voor vruchtbaarheid, liefde en wellust.
Gewijd aan Ostara - godin van de lente. Ostara (Eastern, Ostern) brengt de zon, scheppende kracht en creativiteit. Ook brengt zij hoop op nieuw leven en nieuwe ontwikkelingen.
Gewijd aan Maria - symbool voor eeuwig leven en puurheid.
Gewijd aan Flora - godin van lente en bloemen. 

Hoe een oud verlangen vorm kan gaan krijgen

December 1997. Een natte, koude, sombere dag in Nunspeet. Defensie gaat de Winkelmann-kazerne sluiten. Ook de drie militaire tehuizen gaan dicht.

Verdriet

Geen idee waarom, maar op deze koude, natte, winderige dag drijft iets me naar Vierhouten, naar een van deze militaire tehuizen. Ik ken dat tehuis van binnen. Ben er ooit eens in geweest. Als ik om het gebouw heen loop zie ik niets dan de troosteloosheid van een leeg gebouw op een sombere dag. Ik zoek een enigszins beschutte, droge plek waar ik kan zitten. En dan begin ik te huilen. Te huilen. Te huilen. De ogen uit mijn hoofd. Verdriet. Waarom? Ik weet het niet. Behalve een vaag vermoeden van een verlangen. Maar waarnaar?

Onderdak

Mijn Verlaat Verdriet-werk bestaat nog niet. Zelf zit ik midden in mijn eigen proces. Heb geen werk. Zie geen toekomst. Behalve een vaag verlangen naar een onderdak waar ik met mensen kan werken die, net als ik, jong hun ouder(s) hebben verloren. Die hun levensverhaal willen onderzoeken.
Ik besef op dat moment dat ik geen schijn van kans heb. Midden in een burn-out. (Rand)depressief. Alcohol-afhankelijk. Een proces waar geen einde aan lijkt te komen. Geen inkomen uit werk. Geen financiële middelen voor wat dan ook. De term Verlaat Verdriet bestaat nog niet eens. Laat staan mijn Verlaat Verdriet-werk.

Koopcontract

December 2021. Donderdagavond heeft Maartje me van vliegveld Pisa opgehaald. De volgende dag, een natte, koude, sombere, winderige dag, werken we een hele reeks noodzakelijke handelingen af, die Maartje tot in de kleinste puntjes heeft voorbereid.
In de avond van die vrijdag tekenen we het voorlopige koopcontract van de panden op de rocca van Codiponte. Voor een van deze panden teken ik. Vanaf dat moment ben ik - bij voorlopig koopcontract -  eigenaar van een pand in Codiponte.

Verlangen

Pas als ik weer terug ben in Nunspeet dringt de connectie tot me door. Een oud verlangen kan, al is het vijfentwintig jaar later, vorm krijgen. Een plek waar Verlaat Verdriet-ers, en andere volwassenen die hun levensverhaal willen onderzoeken - of vorm willen geven -  een veilig onderdak kunnen gaan vinden.

Verlaat Verdriet en verlate rouw 

Wil je meer weten over Verlaat Verdriet en verlate rouw? Lees dan www.verlaatverdriet.nu 

Je bent van harte welkom.
Nu.
En later.

Kom, laten we nu even gaan kijken

 

Kom, laten we nu even gaan kijken

We zijn aan het einde gekomen van onze schrijf-retreat De weg van liefde. Wat een mooie, bijzondere week. Pijn afgewisseld met opluchting. Weerstand met bevrijding. Verdriet met vreugde. Wanhoop met vertrouwen. Samen. Delen. Leren van elkaar. Met elkaar. Wat kan er veel gebeuren, in zo’n week van rust, stilte, aandacht en liefde.

Maar ook: wat een inspanning. Ik voel hoe moe ik ben. ‘Jij zult ook wel moe zijn na deze week’ zeg ik tegen onze gastvrouw Maartje. ‘Zal ik in december terugkomen om het verder over het project te hebben?’ ‘Nee joh’ zegt doorzetter Maartje. ‘Kom mee. Dan lopen we even naar boven. Kun je het met eigen ogen zien.’ Zo komt het dat je ons een klein halfuur later boven kunt zien staan. In gesprek. Als twee ervaren projectontwikkelaars.

Emo's reis

 

Emo’s reis

Als een mantra zitten ze in mijn Groningse hoofd. Emo & Menko. Beiden abt van het middeleeuwse Norbetijner klooster Bloemhof in Wittewierum (Gr).
Emo (1175-1237) ondernam tussen 1211 en 1212 zijn pelgrimstocht naar Rome en terug.

Pelgrimstocht 

December 2021. Ik logeer bij vrienden die ik ken uit mijn studietijd in Groningen. In de boekenkast staat een dik boek. Emo’s reis. Ik pak het boek uit de kast. Sla het open. ’Reisverslag’ uit het nu over de tocht die Emo 1000 jaar geleden ondernam. Te voet. Te paard. Te voet. Te voet. Via Frankrijk naar Rome. De pelgrimsroute die de Via Francisgena heet. Codiponte ligt aan een zij-arm van de Via Francisgena. Een andere belangrijke, eeuwenoude pelgrimsroute, de Via Santo Volto (de weg van het heilige gelaat), loopt dwars door Codiponte.

Afspraak

‘Dit boek is mede tot stand gekomen dank zij Ynskje Penning’ lees ik. Die naam ken ik. Die naam is verbonden met de vriendin waar ik logeer. Ynskje heb ik ontmoet. Ooit. Tijdens mijn studietijd in Groningen. Ynskje heeft de tocht van Emo opnieuw ondernomen. Erover geschreven. Ze heeft het fascinerende gebied van de Lunigiana - waarin Codiponte ligt - doorkruist. Haar wil ik spreken.

Gistermiddag heb ik Ynskje gemaild. Gisteravond kreeg ik antwoord. Vanmiddag heb ik haar gebeld. Volgende week spreek ik haar. In Groningen.  

 

De magie van Codiponte

De magie van Codiponte

Codiponte. Codiponte? Nooit van gehoord. Codiponte dus. In de Lunigiana. Noord West Toscane. Onontdekt door het massatoerisme. Ruig gebied tussen de Apennijnen en de Apuaanse Alpen. Dertig kilometer van de Golfo dei Poeti - de golf van de dichters. Iets meer dan honderd kilometer ten noorden van Pisa.

La Concia

In 2017 kwam ik in Codiponte terecht. B & B La Concia. Op het web gevonden door vriendin Jolanda. Een B & B van een Nederlands/Italiaans stel? Nederlands? Wil ik in Italië naar een B & B van een Nederlandse?

Voorjaar

Het is mei. Natuurlijk hebben we deze maand uitgekozen. Voorjaar. Lente in Italië. Renaissance in mei. Als we aankomen in Codiponte regent het. Al dagen. Het is koud. Guur. Nat. 'Zo erg hebben we het hier nog nooit meegemaakt in het voorjaar.'
De ontvangst van Davide is hartverwarmend. Vanaf het allereerste moment voel ik me thuis. Maar. Bij alles wat we deze dagen ondernemen: regen. Regen. Nog meer regen. En nog meer koude wind. Van het dorp Codiponte zien we maar weinig. Zelfs de pieve - de romaanse kerk met de mysteries - is gesloten. Nee. Onder de indruk van het dorp Codiponte ben ik niet bepaald. Of het moet al van de regen zijn.

Magisch

Maar. De plek is magisch. Dat voel ik wel. 'Er gebeurde echt iets met je' zei Jolanda een paar weken geleden tegen me. 'Ik weet niet wat. Maar het gebeurde wel.'
Er gebeurde echt iets met me. Iets wat ik zelf niet precies in woorden kan vatten. Maar gevolgen heeft het wel. Er gebeurde niet alleen iets met me. Er is inmiddels van alles gebeurd. En er gaat nog veel meer gebeuren.
Nieuwsgierig? Volg me dan op deze blogspot over de Rocca di Codiponte. 

Een verwaarloosd Italiaans pleintje

 

Een verwaarloosd Italiaans pleintje

Ik was al eens naar boven gelopen, de rocca op. Naar het middeleeuwse deel van Codiponte. Het pleintje met de verlaten panden. In verwaarloosde staat. Roestige hekjes. Afgebladderde verf. Gaten in daken. Treurige luiken. Ramen met gebroken glas. De kleine kapel, nog een beetje in ere gehouden. 
Ik maakte al foto's, toen de zon scheen. Want als de zon schijnt, komt het pleintje toch tot leven. Ook nu, in verwaarloosde staat.
Hoe mooi zal het straks zijn, als de huizen zijn opgeknapt? 

Project Rocca di Codiponte

Maartje: 

Op de foto hierboven: in een diagonaal-lijn zie je rechtsonder de toren van de Pieve, dan de brug, dan jouw huis en tenslotte linksboven de resten van het kasteel van Codiponte.

Maartje:

Gisteren kwamen ook de mensen van het bouwbedrijf kijken (die afspraken stonden allemaal al, maar alles viel zo maar samen op één dag! Wat een dag!).

Ze zagen het werk zitten, en zijn in principe beschikbaar. Nu is het zaak om door hen een prijsopgave te laten maken aan de hand van een werkopsomming van de geometra (dak, anti-aardbeving ijzers en tussenvloeren waar nodig) om jouw en ons huis veilig te stellen en droog te hebben.
Liefst laten we door twee bedrijven een offerte maken, dan kunnen we vergelijken en eventueel wat onderhandelen.

Titia:
Maartje, heeft het huis al een naam?

Maartje:
Het huis heeft nog geen naam. Dat is geheel aan jou en het huis. 

Titia:
Oké - dan voor nu - als werknaam Casa Bicaudata - huis van de twee-staartige meermin.

Maartje:
Aan de korte kant van het huis (aan de Concia-kant, daar waar de waterput staat en de ingang van huisnummer 137 is), daar is ook een stukje terrein: nr. 657

    

Maartje: 
Huisnummer 137 heeft een huisoppervlakte van 160 m2.
Huisnummer 139 heeft een huisoppervlakte van 217 m2.

Huisnummer 139 = Kadaster-omschrijving particella 147 subalterno 7 = bovenste verdieping v/h huis (‘primo piano’) + kelders (‘piano primo seminterrato’) = het huis met de grote ruimte, daar waar ook het gat in het dak zit. 

Bij huisnummer 139 hoort ook nog een kelder, te bereiken via een deur onder de toegangsboog die het dorp inloopt richting het pleintje.

Huisnummer 137= Kadaster-omschrijving particella 146 subalterno 5 = begane grond, gezien vanaf het dorpsstraatje (‘piano terra’ + kelder (piano primo seminterrato, geen beelden van).
Ingang zit aan de korte zijde van het huis, aan de Concia-kant. Waar de waterput staat. Boven de ingang loopt het terras, waartoe je toegang hebt vanuit de zaal, op de 1e verdieping.
 

Maartje:

Middeleeuwse waterput. Provisorisch hersteld na de aardbeving van 2013. 

Maartje:
De filmpjes zijn gisteren gemaakt, het was een regenachtige dag dus alles is een beetje donker. De foto’s zijn wat helderder (eerder gemaakt).

Maartje:
In de eerste kamer zit links een ingebouwde muurkast.

Maartje:
Als je bij binnenkomst de zaal inkijkt en naar LINKS kijkt, zie je de ingangen van 2 kamers (op de plattegrond H=3,18 en de kamer links daarvan), beide met stenen omlijstingen, met verf wit geschilderd.

De twee kamers kijken uit op het dorpsstraatje  beneden, en één van de twee heeft ook een raam aan de balkonzijde.

Maartje:
Antieke stenen deuropeningen en mooie tegelvloeren.

Maartje:
Uitzicht op de ruïne van het klooster.

Alles door Maartje tot in de puntjes geregeld

'Om in aanmerking te komen voor restauratie-subsidie moet je een rekening hebben bij een Italiaanse bank. Om in Italië een bankrekening te openen, moet je zelf aanwezig zijn bij de bank.' Begin december spreek ik Maartje aan de telefoon. Zelf heb ik voor december '21 veel ruimte in mijn agenda voor bezinning ingepland. Geen bezinning dus, maar zo snel als mogelijk naar Italië, om een bankrekening te openen voor de aankoop van het huis. 

Van Pisa naar Codiponte  

Op 9 december 2021 vlieg ik naar Pisa. Maartje haalt me met de auto op van het vliegveld. Dat is heerlijk. Het is al donker als ik aankom in Pisa. Codiponte ligt ± 100 kilometer van Pisa. Deels rijd je dan 'de binnenlanden' in. Rond half tien in de avond komen we aan bij de Concia van Maartje en Davide. 

Huisje Cypres

Het is fijn Maartje weer te zien en te spreken. Op weg naar Codiponte voelt het weer als vanzelfsprekend er te zijn. Met Maartje te zijn. 

Als we aankomen op de Concia heeft Maartje het huisje Cypres voor mij klaargemaakt. Voor de komende week kijk ik, vanuit m'n huisje Cypres, uit op de bergen die op de eerste dag dat ik er ben een beetje besneeuwd blijken te zijn.

Welkom

'Je wilt vast nog wel iets eten' zegt Davide tegen me als ik - ver in de avond - binnenstap in hun heerlijk warme keuken. Wat heerlijk om zo verwelkomd, en zo verzorgd te worden! En daar is dan de eerste, door Davide verzorgde, maaltijd van deze week! 

Tot in de puntjes geregeld

Al in de auto heeft Maartje me verteld over ons drukke programma van morgen, vrijdag 10 december 2021. Om 9 uur 's ochtends worden we verwacht in het kantoor van de Belastingdienst in Aulla (een kleine 20 kilometer per auto van Codiponte). Ik heb een - Italiaans - fiscaal nummer nodig. Een half uur later heb ik een Italiaans fiscaal nummer. 

Om 11 uur worden we verwacht bij de bank in Fivizzano (± 15 kilometer van Aulla) om een bankrekening voor me te regelen.  

In Aulla lopen we nog even binnen bij de notaris die Maartje heeft ingeschakeld. Maartje moet door mij gemachtigd worden de definitieve aankoop van het huis te doen, zonder dat ik daarbij lijfelijk aanwezig hoef te zijn. De secretaris van de notaris heeft nog wat praktische tips, en belooft de machtiging in orde te maken.

Vervolgens rijden we snel naar Fivizzano om de bankzaken te regelen. Bij de bank word ik allerhartelijkst ontvangen. Ook daarvoor heeft Maartje al alle voorwerk gedaan. Nog geen uur later verlaat ik samen met Maartje de bank. In het bezit van een bankrekening, een betaalpas en alles wat er nodig is voor de vervolgstappen bij het aanvragen van subsidie voor de restauratie. 

Intussen duizelt het me wel een beetje - zo goed versta ik nou ook weer geen Italiaans (en spreken: ho maar). 

Trattoria

Gelukkig nodigt Maartje me uit voor lunch in een trattoria vlakbij Codiponte. 'Vanavond gaan we naar het kantoor van de geometra in Casola om het voorlopig te tekenen. We: dat zijn degenen die de drie panden van project Rocca de Codiponte aankopen, namelijk Maartje, Monica en ik. Ook verkoper Roberto Prati zal daarbij aanwezig zijn.
'O ja' zegt Maartje, en morgenochtend gaan we naar de burgemeester van Codiponte (Casola in Lunigiana).
En daarna gaat Prati met ons de huizen van binnen bekijken. 

Voorlopig koopcontract

In de avond tekenen we het voorlopig koopcontract voor de drie panden. Dat betekent dat ik (voorlopig) eigenaar ben van een groot huis op de Rocca di Codiponte in Italië, waar ik nog nooit binnen ben geweest.
Een hoogst eigenaardig gevoel, maar ook een heel bijzonder gevoel.

Op bezoek bij de burgemeester

Op zaterdagochtend melden we ons bij de burgemeester in het gemeentehuis van Casola in Lunigiana. Ook daar worden we allerhartelijkst ontvangen in de burgemeesterskamer. De burgemeestersdochter in mij kijkt nieuwsgierig om zich heen. Dat ziet er toch echt anders uit dan de burgemeesterskamer van mijn vader vroeger, waar ik als kind zo graag kwam.
De burgemeester verheugt zich zichtbaar over de plannen die Maartje en Davide voor Codiponte hebben. Dit bezoek is vast niet voor niks geweest!

En dan: binnen in mijn huis

En dan, in de middag, met Roberto Prati samen in de huizen die we de avond daarvoor hebben aangekocht.
Ik - Nederlandse vrouw - in 'mijn Italiaanse huis'.
Wat een avontuur!

Restauratie en meer

Ben je ook zo benieuwd hoe dit avontuur verder gaat verlopen? Kijk dan regelmatig op deze blogspot. Ik doe mijn best je op de hoogte te houden. 

 

 

Misschien ben ik het wel...

 

Misschien ben ik het wel..

We zitten samen op het terras van Villa le Muse in Codiponte. De deelnemers voor de schrijf-retreat De weg van liefde zijn aangekomen. Oktober 2021, de temperatuur buiten is heerlijk. Maartje Schonefeld, onze gastvrouw, vertelt over 'het gele huis': Villa le Muse. Hier wonen en werken we deze week. Maartje vertelt over haar leven met man en dochter in Codiponte. Over La Concia. De middeleeuwse ruïne die ze eigenhandig hebben gerestaureerd, nu B & B. Ze vertelt over Villa le Muse. Opnieuw een project dat ze zelf hebben gerestaureerd. Dat ze klaar hebben gemaakt om groepen, zoals de onze, te ontvangen.

Rocca di Codiponte

Ik ken het verhaal. Totdat Maartje vertelt over het nieuwe project waar zij en haar man Davide met een paar mensen aan werken. Op de Rocca di Codiponte. Aan de voet van de ruïne van wat ooit een groot, middeleeuws kasteel is geweest. 'Binnenkort start de restauratie van de ruïne. Een project van de overheid'. Ze vertelt over het samenwerkingsproject met vrienden om de verlaten huizen in het dorp te kopen. Ze te restaureren. Een nieuw leven te geven. 'De huizen te redden' zoals Maartje het uitdrukt. 'We zoeken nog iemand die mee wil doen in ons project' hoor ik Maartje zeggen.

Misschien ben ik het wel

'Misschien ben ik het wel' hoor ik mezelf zeggen. Ik zie de verbazing op het gezicht van Maartje. En op de gezichten van de anderen. Maar vooral voel ik de verbazing in mezelf. Ben ik het echt die dit zegt? 'Eerst deze week de rust, de stilte en de aandacht voor De weg van liefde. Daarna kom ik erop terug.'

Lees en leef mee

Ben je benieuwd naar onze avonturen op de Rocca di Codiponte? Lees, en leef mee. En als het zover is dat we gasten kunnen gaan ontvangen: van harte welkom!

Lees meer 

Wil je meer weten over Verlaat Verdriet en verlate rouw? 
Wil je meer weten over De weg van liefde?